Atopámonos no tempo do fin das colleitas,na transición do verao ao inverno, no momento de recollerse na casa ao pe do lume da lareira. Na noite do 31 de outubro ó 1 de novembro ábrense as portas do Alén, aos espíritos dos defuntos, que teñen a posibilidade de retornar ó Mundo e visitar ós familiares aínda vivos.Por iso é necesario o lume das fogueiras para guiar aos mortos na escuridade.
Miña mai cando era moi pequeniña lembra o medo que pasaba aquela noite.Os veciños da aldea baleiraban as cabazas para tallar uns ollos e unha boca feroz na que poñían uns pauciños en forma de dentes. As cabazas deixábanse diante da casa, na cima dos muros ou nos camiños cunha candea no seu interior, que facía brilar aquela terrorífica cara na escuridade da noite para asusta-la xente.Tamén hai quen levaba aquela esperpéntica caveira na mao deixando envolver a noite co fume da candea.
Chegou de novo o Samaín, a noite das caveiras de calacús acesas, de cocer castañas, e de acender pequenas candeas que flotan nas cuncas con aceite. Di a tradición que cando a candea se consome, unha ánima do purgatorio alcanza a luz.
Ao anoitecer non pasedes moito medo.
2 comentarios:
Amaxiadosaviñao:
Fermosisimo relato sinxelo e real,si digo real,porque os recordos de pequenos relatan o medo que un tiña polo contexto de isa relixiosidad podre e esos medos moi ben construidos pra atemorizar e facer tonta a xente.Hoxe ,dase un conta,das aberraccions mentales a que un era sometido...e ao mesmo tempo hai como unha nostalxia daquelos medos, e unha fermosura traxica ,tenebrosa ,algo deficil de explicar pero que se sinte dentro dun.
Moitas apertas agarimosas
xose cerdeira Soto
Xose,sempre son benvidos os teus comentarios tan emotivos, e máis nesta noite máxica. Ese é o recordo da miña mai cando era moi pequeniña, o seu medo, a aquela cabaza de lume.
Moitos biquiños,
Montse
Publicar un comentario