BENVIDOS E BENVIDAS


A maxia dun sentimento lévanos ó Concello do Saviñao,

na Ribeira Sacra lucense, das Terras de Lemos.

Terra de pedra e luz, de homes e mulleres amables e

hospitalarios que deixaron marchar os seus fillos lonxe, en busca de novas oportunidades.

Terra máxica e melancólica, dunha fermosura incomparable,

cas súas devesas de carballos e castiñeiros centearios preto das augas do río Miño.

Terra namorada do seu pasado que loita por sobrevivir no presente.

Queremos compartir convosco a riqueza natural paisaxística,os camiños máis sorprendentes, as aldeas e festas,

o patrimonio artístico e a exquisita gastronomía.

Benvidos e benvidas ó noso blog .

Desexamos que nos enviedes os vosos escritos e fotos ó correo electrónico : lua_mgv@yahoo.es, para participar no proxecto.



24 nov 2011

Outono no Saviñao

Photobucket


Veo o tempo morno do Outono
Os días son tardes longas
O aire é unha cousa...

Todo ten ise xeito:
os tesos
os camiños que se van
no serán do val
os soutos
alumados d'ouro
eu quedo
ollando ó mofo...



Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Souto sin folla!
Cerdeiras roxas e bidueiras amarelas!

Días breves en que un está sempre nunha cousa!
As bouzas verdes fóronse pondo marelas e roxas
As bouzas roxas pardean cas choivas

O vento sólo
No souto do outo outono



Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Fotografías tomadas no mirador de Fión,en Cuñas e en Seteventos (Morgade,Tras da Cabarca)

Fotografía Paulo Serantes

Poesía Uxío Novoneyra




Cain as follas.
Sinto unha cousa
que se apousa en min e non me toca.

E chove pra que eu soñe,
pra que eu soñe.

Fala a tarde baixiño.

Cain as follas,
i é unha cousa
que se apousa en min e non me toca.

E chove pra que eu soñe,
pra que eu soñe.
Fala a tarde baixiño.

1 comentario:

Rio Miño dijo...

vicente eyré taboada, no es ni fue el heredero de la casa de La Abadía, que en su día fue propiedad del patrimonio de la casa de fragua